Sinds afgelopen maandag zijn Pax en ik weer op reis. We zijn geland in Soulac-sur-Mer, op een camping aan het strand en de Atlantische Oceaan.
Tent opgezet, bedje opgemaakt en gisteren de rest van ons huisje ingericht. Vanochtend nog een schaduw plek gemaakt en alles met de spullen die we meehebben. We kopen niks extra’s, dus de parasol voor op het strand wordt de grote paraplu uit de auto, gaan we straks uitproberen.
Gisteren besefte ik ineens dat de plek waar we nu zijn, de eerste plek is die onbekend is en waar wij niemand kennen en niemand ons kent. Voelde de hele dag een beetje eenzaam en onbestemd.
Heb extra goed voor mezelf gezorgd door me iig te voeden met gezonde voeding. Tuurlijk ook een lekker zakje chips met een 0.0 biertje in de middag, maar ‘s avonds heb ik een heerlijke salade voor mezelf gemaakt en daarna nog een ijsje gekocht op het camping terras.
We zijn gisterenavond nog een stukje gaan fietsen en ik was bij mezelf aan het inchecken waar dat gevoel van eenzaamheid nou op resoneerde en ineens zat ik in mijn Seedorf tijd in Duitsland in 1996. Het benam me bijna de adem, mijn lijf verkrampte bijna, ik kreeg tranen in mijn ogen en mijn keel stond strak. Wow, wat heftig ineens.
Ik wist direct waar het over ging.
In Seedorf voelde ik me ver van thuis. En thuis was niet mijn verkochte etage in Den Haag. Thuis waren mijn ouders. Mijn ouders die in Gouda woonde, een huis waar ik nooit heb gewoond. Mijn ouders en mijn zus en haar gezin. Esther had inmiddels twee kinderen en mijn ouders waren opa en oma geworden en zij hadden samen iets wat ik niet had. Een dynamiek die op afstand zorgde voor eenzaamheid.
Ik was in die tijd onbewust niet gelukkig. Verlangde (dacht ik) ook naar een gezin en associeerde het hebben van kinderen met geluk. Was onbewust op zoek naar een vader voor mijn toekomstige kinderen. En toen kwam ik Marcel tegen. Marcel wilde geen kinderen. Had een zoon en dat was voor hem genoeg. En ik voelde toen voor het eerst dat ik het gelukkig zijn had gekoppeld aan kinderen. Wilde ik verder met Marcel mocht ik mijn mentale kinderwens loslaten. Dat ging toen best snel, weet ik nog. Ik wilde echt met hem zijn, voelde me met hem gelukkig. En daar ging het mij om.
Inmiddels weet ik dat er veel meer met me gebeurde in die tijd én daarna en heb ik daar best al wat innerlijk werk op gedaan. Ik zocht het geluk buiten mezelf en heel lang heeft Marcel, en ook anderen, deze rol voor mij vervuld. En nu ik op reis ben worden sommige thema’s weer aangeraakt en kan ik daar nog een laag dieper op helen.
En op dit moment gebeurt er van alles in onze familie en de dynamiek. Mijn zus en zwager hebben een boerderij gekocht in Overijssel en nemen mijn ouders met hen mee. Zodat zij weer lekker naar buiten kunnen, beetje in de tuin werken, lekker klussen en hun dochter en schoonzoon in de buurt hebben om voor hen te zorgen als het nodig mocht zijn.
Fantastisch vind ik het. Het idee is de afgelopen maanden ontstaan (sinds ik weg ben) en het heeft een onwijze versnelling gekregen en nu is het een feit. Ik ben écht oprecht blij voor mijn zus en zwager én voor mijn ouders.
En het resoneert óók aan oude pijn.
Toen ik dat gisteren zo kon voelen, loste er iets op in mijn lijf. Ik kon mijn eigen pijn aankijken en met liefde bij haar zijn. Gisteren op de fiets kon ik mijn gevoel van eenzaamheid loslaten en met de wind mee laten voeren… Dat luchtte echt op.
De zwaarte is uit mijn lijf, ik kan nu meer gaan landen hier op deze fijne plek.
Vanuit liefde Ingrid
Resoneert dit verhaal bij jou? Je kunt me altijd bellen voor een luisterend oor. Stuur me een appje of laat een berichtje achter en wie weet kan ik wat voor je betekenen.
Wil je meer over mij weten en over hoe ik werk, kijk dan eens op mijn website www.mindfulmore.nl. Mijn https://mindfulmore.nl/activiteiten/solo-coaching-innerlijke-familieen https://mindfulmore.nl/activiteiten/deep-dive-coach-traject-authentieke-vrouw kunnen ook live online.
