Let’s Go Inside…
In het afgelopen jaar ben ik ook begonnen aan mijn reis naar binnen. Door te voelen wat mijn lichaam me wilde vertellen, moest ik gaan luisteren naar haar stem, de stem van mijn hart. De stem van mijn verlangen én de stem van mijn angst. Mijn angst is de stem van mijn ego…
Natuurlijk wéét ik hoe de stem van het verlangen en de angst werken, ben tenslotte coach… en heb dat tijdens mijn opleidingen ook doorleeft. De eerste keer dat ik daar een oefening in deed, staat nog helder voor mijn geest. Er stonden twee stoelen tegenover elkaar, één voor het verlangen en één voor de angst. Ik mocht als eerste in de stoel van het verlangen gaan zitten. Ik was zo benieuwd wat er zou gaan gebeuren, ik vond het rete spannend…
Ik kan me niet precies de exacte woorden herinneren, maar wel dat er werd gevraagd naar wat mijn verlangen mij wilde vertellen. Ik zat daar op die stoel en werd overmand door verdriet… Ik had geen woorden, kon alleen maar huilen… Zo’n intens verdriet… waar kwam dat vandaan? Uiteindelijk werd mij gevraagd om op de stoel van de angst te gaan zitten en mocht zij vertellen wat er was… Mijn angst was zó beschermend voor mij, dat er geen ruimte was voor mijn verlangen, want dat zou betekenen dat er wat zou gaan veranderen en daar wist mijn angst niet mee om te gaan. Veiligheid was voor mijn angst het allerbelangrijkste wat er was en dat moest ze goed beschermen…
Daar begon mijn eerste reis naar binnen en ontdekte ik overtuigingen en gedachtes die mijn angst bleven voeden. Wat als ik iets anders doe, ben ik dan nog wel goed genoeg? Ben ik dan nog wel de lieve dochter? Zijn mijn ouders dan nog wel trots op mij? Kan ik het wel waarmaken? Stel dat het niet lukt, ben ik dan slecht, zwak, mislukt, moeilijk… En daarna het moeilijkste wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan, loslaten en afscheid nemen van de diepgewortelde overtuigingen die er voor zorgde dat ik leefde vanuit angst, zonder dat te weten.
Heel duidelijk was geworden dat ik zó dicht op mijn moeder zat, dat ik niet wist wie ík nou eigenlijk was. Haar emoties waren mijn emoties geworden, haar pijn en verdriet waren mijn pijn en verdriet geworden… Ik voelde me zó verantwoordelijk voor het geluk en leven van mijn moeder, en later bleek ook mijn vader…, dat ik altijd afstemde op goedkeuring van hen, hun lieve, dappere, mooie oudste dochter op wie zij super trots waren en van wie zij héél véél hielden…
Het loskomen van mijn moeder én uiteindelijk een gezonde moeder - dochter relatie te krijgen, is een proces geweest van veel verdriet, boosheid en irritatie. Ik ging op mijn 45ste nog een soort van puberen en maakte ruzie met haar. Dat had ik in mijn hele leven nog nooit gedaan. Ik ging me ergeren aan haar gedrag, werd boos op haar en vond het tegelijkertijd heel verdrietig om te zien dat zij verdrietig was omdat ik haar in de steek liet… Het liefst had ik haar weer getroost en voor haar gezorgd, maar het moest op deze manier, dwars door het midden…
Toen vorig jaar maart mijn tante overleed, de oudste zus van mijn moeder, voelde ik voor het eerst weer gezonde liefde voor mijn moeder. Ik zag haar staan bij het lichaam van haar zus en zag haar kracht en liefde en voelde dat ik haar niet hoefde te troosten als een klein meisje. Mijn moeder stond op haar eigen benen en ik kon als haar dochter naast haar staan. Ik voelde zoveel liefde, respect en waardering voor haar, een hele nieuwe emotie die stevig voelde en volwassen.
In mijn reis naar binnen gaat het over onthechten, loslaten en emotioneel volwassen worden. Ook op mijn werk heb ik heel lang het patroon geleefd dat ik het goed moest doen en voelde ik me verantwoordelijk voor het slagen én falen van mijn dossier… Hardnekkige patronen dus, die niet zomaar over zijn, omdat je er al een keer doorheen bent gegaan…
Ook daarin heb ik weer meer geluisterd naar de stem van de angst. Niet bewust, maar onbewust, want zo werkt je ego… Je moet juist bewust in gesprek met je verlangen om te voelen waar het nu echt over gaat. Ook daar gaat het over loslaten, loslaten van collega’s, loslaten van status, loslaten van zekerheid van een aanstelling en een fijn salaris… vasthouden vanuit angst voor het onzekere en daarmee onveiligheid…
“Onthechten”
Ik kies voor mijn verlangen en laat los…
Ik kies voor mijn verlangen en heb vertrouwen…
Ik kies voor mijn verlangen en troost mijn angst…
Ik kies voor vrijheid…
Ik kies voor liefde…
Ik kies voor dankbaarheid…
Liefs Ing
