Wat wil je later worden Ing? Dat weet ik nog niet, in ieder geval niet op kantoor...
Wat ik toen nog niet wist is dat ik bijna 30 jaar op kantoor zou doorbrengen. Bijzonder hoe dat dan werkt. Na mijn MAVO een MBO opleiding en daarna aan het werk. Een blauwe maandag in de gezinsverzorging gewerkt en toen begon mijn avontuur "in dienst".
De eerste drie jaar als VIP chauffeur. Kolonels en generaals rondrijden naar afspraken en oefeningen in binnen- en buitenland. Buitenlandse gasten in dikke auto's, onder Marechaussee begeleiding, over de Nederlandse snelwegen scheuren. Wat een avontuur was dat. Ik leefde een jongensdroom.
Daarna kwam ik op kantoor. Eerst als militair en daarna als burger. Ik deed mijn intrede binnen de wondere wereld van Human Resources. 20 jaar heb ik daar gewerkt. Met plezier! Grotendeels...
Van centralisatie naar decentralisatie. Van medewerker naar manager. Ik had het geluk dat ik overal voor werd gevraagd. Ik had geen loopbaan ambities en was nergens naar toe onderweg. Wil je naar Duitsland? Wil je op uitzending? Wil je een HBO opleiding volgen? Wil je S1 worden van het schoolbataljon van 11 Luchtmobiel? Wil je de Regionale Personeels Diensten mee helpen opzetten? Wil je Brigade adviseur worden? Wil je Hoofd RPD in Stroe worden? Wil je het overnemen in Schaarsbergen? Ik zei overal ja tegen. Hoefde niet lang na te denken, volgde mijn gevoel. Gouden tijd gehad.
En toen stagneerde het. Ik voelde het niet meer. Steeds vaker ging ik met tegenzin naar mijn werk. Steeds vaker moest ik mezelf toespreken om vol te houden. Door te zetten. Niet op te geven. Want wat moest ik anders. Ik was groot geworden binnen HR, had daar mijn sporen verdiend. Wat kon ik anders. Ik had een meer dan goed salaris. Ik zat gevangen. Gevangen in mijn gouden kooi.
Zeven jaar heb ik het nog volgehouden. Bedacht iedere keer weer iets nieuws voor mezelf. Als ik het nou zo doe. Als we het nou zo doen. Dan ging het weer een tijdje goed, kon ik weer vooruit, had ik weer energie. Tot maart 2020. COVID was mijn redding. Mijn werk viel voor 95% weg en ik kwam verplicht thuis te zitten. Af en toe kwamen we bij elkaar, online en fysiek. De rest van de tijd mocht ik zelf invullen. Ik ging voelen. Voelde dat ik op omvallen stond. Het had niet veel langer moeten duren. Het huwelijk was voorbij...
Na 31 jaar zijn we uit elkaar gegaan. De Landmacht en ik. In liefde en harmonie hebben we afscheid van elkaar genomen. We hebben elkaar bedankt voor de kansen, de vorming, de inzet, de loyaliteit en de reis die we samen hebben gemaakt.
Ik ben met een soort vervroegd pensioen. Er wordt voor mij gezorgd. Ik ontvang wachtgeld. Een heel mooi, fijn en waardevol cadeau dat ik heb meegekregen. Het voelt nog wat ongemakkelijk. Een soort schaamte. Alsof het mij niet toekomt. Daarom deel ik het hier. Schaamte stagneert. Ik ben vrij.
