"Hoeveel rek zit er nog in jouw elastiekje?" vraag ik haar als we tijdens onze coachsessie door het bos lopen. Wacht je met het maken van een keus totdat het elastiekje knapt? Dan loop je ook het risico dat het elastiekje met een klap je gezicht in komt… en dat doet pijn…
Waarom is het toch zo moeilijk voor ons om te kiezen voor jezelf? Waarom blijven we vasthouden aan een situatie of patroon waarvan we weten én voelen dat dit ons niks gaat opleveren… sterker nog, dat dit ons verdriet en energie kost. Ik herken dit bij mezelf en zie het ook bij de mensen die ik coach.
Vanuit een groot verantwoordelijkheidsgevoel blijven trekken aan een dood paard, hopen op een verandering, een andere uitkomst en genoegen nemen met af en toe een aai over je bol, een klein beetje genegenheid en op die manier gezien worden en voelen dat je er toe doet…
Wat maakt dat we de waardering niet (voldoende) uit ons zelf kunnen halen en voor onze betekenis afhankelijk zijn van onze omgeving?
Patronen die ontstaan zijn in onze kinderjaren. Veel of weinig liefde hebben gehad van je ouders, maakt voor het patroon niet uit.
Ik heb héél véél liefde en waardering gehad en stond al heel jong op een voetstuk. Heel mijn leven ben ik bezig geweest om daar op te blijven staan door contant alle uitdagingen aan te gaan en bevestiging te zoeken dat ik goed bezig was. Ik was verslaafd aan dat gevoel. Het gevoel van complimenten krijgen. Van mijn ouders, mijn man, mijn zus, mijn vriendinnen, mijn werkgever en collega’s…
En als er dan een keer geen compliment komt, er een keer niet wordt gezegd dat je mooi bent, goed bezig bent, mensen trots op je zijn, dan raak je van slag, in de war… Doe ik iets niet goed? Wat moet ik anders doen om de aandacht van de ander weer te krijgen?
Door dit gedrag, dit patroon, blijf je vaak te lang op plekken en situaties die niet gezond voor je zijn. Te lang in een baan waarin je al heel lang voelt dat je over je grenzen heen gaat. Te lang in een relatie waarin je jezelf langzaam kwijtraakt. Te lang blijft hangen omdat je bang bent de ander teleur te stellen en afgewezen te worden.
Dit heeft niks met intelligentie te maken. Je weet namelijk heel goed wat je doet, je weet alleen niet hoe je dit patroon kunt doorbreken.
De eerste stap is zelfliefde… Leren houden van jezelf, met alles wat je hebt en in alles wat je bent…
Zelfliefde is niet hetzelfde als gelukkig zijn. Zelfliefde is het accepteren van jezelf, ook als je niet gelukkig bent en het allemaal (nog) niet weet. Onvoorwaardelijk van jezelf houden met alles wat er is. Het verdriet er laten zijn, de schaamte er laten zijn, het onvermogen er laten zijn en van alle aspecten die bij je horen te houden… met heel je hart.
Aan de vrouw die langzaam vervaagt.
De vrouw die niet meer sprankelt.
Zichzelf niet meer is.
Bijna vergeten is wie ze is...
Omdat er zoveel van haar wordt gevraagd.
En ze zoveel wil geven.
Dit is voor jou.
Om je eraan te herinneren dat je niet alles kunt zijn voor iedereen.
Dat niet iedereen jou aardig hoeft te vinden.
Dat je goed bent zoals je bent.
Dit is voor jou.
Zodat je weet dat je het waard bent om van gehouden te worden.
Ook als je voor jezelf kiest.
Juist als je voor jezelf kiest!
Want als je goed zorgt voor jezelf.
Ben je een voorbeeld voor anderen.
Dus stop met jezelf voorbij lopen.
Luister naar je verlangens.
Ga doen wat jou gelukkig maakt.
Zodat dat vuurtje weer gaat branden.
Diep van binnen zit het er nog.
Dat vlammetje.
Die levensvreugde.
Je hoeft het alleen nieuw leven in te blazen.
Margo Beentjes
Ik ben laatst zelf van mijn voetstuk afgestapt... Niet gevraagd of het goed was, ook niet gezegd tegen de ander dat ik niet meer op het voetstuk wilde staan... Nee, ik ben er zelf afgestapt. Ik sta nu met beide benen op de grond, hoef niet meer te balanceren... En wat nog fijner is, ik kan naast je staan in plaats van dat ik naar beneden moet kijken en jij omhoog naar mij. Gelijkwaardig met jou en goed genoeg!
Liefs Ingrid
